Click on images to view full size

Click on images to view full size

When There Was No Owner For The Bell

Bell making is a legend specific of the brave and the world champion of Iran.

The culture of championship can be analyzed from three aspects:

1-traditional, 2-historical and 3-ritual

and the bell exist in all the three aspects

1-the victory bell, 2-the championship bell and 3-the bell charm.

The victory bell

The victory bell was sounded when two champions wrestled and one overcame the other. This was in the form of three rings.

The historical bell

The historical bell was sounded when one reached the position of world champion and it consisted of a single ring.

The ritual bell

The ritual bell was sounded when the Holly names of the Prophet of the Imams were uttered. There was also a small bell attached to the biceps of the world champion and it was heard wherever he passed whether on foot or on horseback. There was another small bell which had ritual purpose. The Zoroastrian mages would tie them on their belts during they rites.

Bells were also found in the temples of Mitra. It seems it was sounded at the time of the showing the image of Mitra at the beginning or the end of ceremonies.  In fact the use of bells in the ancient culture of Iran and among the champions had a special status. Apparently in the past wearing a bell was a sign of power and respect.

In the Zoorkhaneh (Iranian gymnasium) the bell was hung on a chain in front of the master ,who would ring it according to the rank of the entrants. The bell would ring once for the leader, twice for the elders and thrice for the senior rider.

Ringing the bell was the highest respect paid to anyone entering the zoorkhaneh and was only done for champions and leaders who had a long record of championship and bravery. 

Not everyone would hear a bell or become an owner.

For this reason the silent contemporary bells retreat in seclusion for the want of champion, expand and break to forget being bells.

This forced silence in the drought of champions, underlines a futile existence and takes them to annihilation to forget the lost era of champions.

وقتی صاحب زنگی نبود

زنگ سازی حماسی است خاص پهلوانان و جهان پهلوانان ایران زمین.

 فرهنگ پهلوانی در سه جایگاه قابل بررسی است 1.سنتی 2.تاریخی 3.آیینی

در هر سه جایگاه ساز زنگ وجود دارد 1. زنگ فتح، 2. زنگ پهلوانی، 3.زنگ تعویذ

زنگ فتح

زنگ فتح زمانی نواخته می‌شد که دو پهلوان کشتی می‌گرفتند و وقتی یکی بردیگری غالب  می‌شد زنگ فتح به صدا در می‌آمد،که به شکل سه زنگ نواخته می‌شد.

زنگ تاریخی

زنگ تاریخی زمانی به صدا در می‌آمد که به جهان پهلوان می‌رسیدیم که تک زنگ بود.

زنگ آیینی

زنگ آیینی زمانی نواخته می‌شدکه به اسامی مقدس ائمه اطهار و رسول الله می‌رسیدیم. همچنین زنگ کوچک نیز بود که بر بازوی جهان پهلوان بسته می‌شد و هنگامی که او در حال عبور بود چه پیاده چه بر روی اسب صدای زنگ شنیده می‌شد زنگ کوچک دیگری نیز بود که اصحاب سر زرتشت ومغان بر کمر می‌بستند که بیشتر جنبه‌ی آیینی داشته است.

در معابد مهری هم زنگی یافت شده که گمان می‌کنند آن را به هنگام نشان دادن تصویر مهر در پایان یا در آغاز مراسم به صدا در می‌اوردند . درواقع استفاده از زنگ از زمان‌های گذشته در فرهنگ ایران زمین و گروه‌های عیاری و پهلوانی وزورخانه ای جایگاهی خاص داشته است.

ظاهراً در قدیم آویختن زنگ نشانه‌ای برای ابراز قدرت و احترام بوده است در زورخانه هم زنگ را مقابل مرشد بر سردم با زنجیر آویزان می‌کنند و مرشد با توجه به رتبه واردشوندگان، به تناسب، ضرب و زنگ را به صدا درمی‌آورد.

در فرهنگ زورخانه برای پیشکسوت هنگام ورود به زورخانه تک‌زنگ کهن‌کسوتان دو زنگ وبرای کهنه‌سوار سه زنگ زده می‌شود؛ به صدا در آوردن زنگ برای ورود کسی، بالاترین احترام در زورخانه محسوب شده و فقط برای پهلوانان و پیشکسوتانی که دارای سوابق بالای قهرمانی و جوانمردی و پهلوانی باشند، زنگ به صدا در خواهد آمد.

صاحب زنگ می‌شوند، هر کسی زنگی نمی‌شود و زنگ برای هر کسی به صدا در نخواهد آمد.

 از این رو زنگهای در سکوت نشسته‌ی معاصر در نبود پهلوانان واقعی، درخود فرو می‌روند متورم می‌شوند، می‌شکنند تا زنگ بودن را از یاد ببرند.

این سکوت اجباری در قحطی جوانمردی و پهلوانی، بودنی عبث را رغم می‌زند و آنان رابا خود به نیستی می‌کشاند تا فراموش کنند دوران از یاد رفته‌ی پهلوانی را .